Εάν αδειάσουμε για λίγο το μυαλό μας από τα διάφορα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, τα οποία μας βασανίζουν, και βρεθούμε με τη σκέψη μας πάνω σ΄ ένα βουνό, δίπλα σε μια ακρογιαλιά, μέσα σ΄ένα δάσος, θα καταλάβουμε το πόσο δεμένα και ορθολογικά κατανεμημένα, με βάση μια άριστη «αρχιτεκτονική», είναι φτιαγμένη η φύση γύρω μας.
Πόσο άλλωστε θα μας ξεκουράσει, θα μας κάνει να νοιώσουμε όμορφα και ήρεμα μια εικόνα είτε αυτή είναι ένα πράσινο τοπίο σε μία φωτογραφία ή μια ακρογιαλιά στην οθόνη της τηλεόρασης, στο ίντερνετ, ή ακόμα πιο καλύτερα αν βρεθούμε δίπλα σε τέτοια μέρη με την ψυχή και το σώμα μας.
Αποτελεί για το μυαλό μας έναν επίγειο παράδεισο, μια ταύτιση που ικανοποιεί ένα μεγάλο φάσμα από τις ανθρώπινες επιθυμίες, ικανοποιεί αρκετά από τα «θέλω» μας.
Γιατί, όμως, παρότι η φύση, το περιβάλλον γύρω μας, μας προσφέρει τόσα ο άνθρωπος λειτούργησε καταστροφικά σε βάρος τους?
Δυστυχώς η ασυγκράτητη και δίχως όρια εκμετάλλευση των φυσικών του πόρων, η κατάχρηση των αποθεμάτων των πλουτοπαραγωγικών του πηγών οδήγησε σε πολλές περιπτώσεις στην αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών, σ΄αυτό που ονομάζουμε «φαινόμενο του θερμοκηπίου» καθώς και σε άλλα καταστροφικά φυσικά φαινόμενα.
Στο πλαίσιο της βιωσιμότητας του περιβάλλοντος υιοθετούνται διάφορες πράσινες πρακτικές όπως π.χ. η ανακύκλωση η ακόμα και ενοικιάσεις κάδων, αλλά θεσπίζονται και προστατευτικοί νόμοι, οι οποίοι προβλέπουν σημαντικές κυρώσεις σε περίπτωση που παραβιαστούν οι καθορισμένες για το σκοπό αυτό προστατευτικές ζώνες.
Για παράδειγμα, για να εγκαταστήσει κάποιος μια μονάδα υδατοκαλλιέργειας χρειάζεται προηγουμένως έγκριση ότι θα τηρηθούν οι περιβαλλοντικοί όροι, θα παρακολουθείται η ρύπανση και η μόλυνση σε τοπικό επίπεδο με διάφορες κατά καιρούς μετρήσεις. Το ίδιο ισχύει και στους τομείς της βιομηχανίας, όπου και εκεί εφαρμόζονται προγράμματα «οικονομικής – ορθολογικής» διαχείρισης των φυσικών πόρων.
Αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα για την παρακολούθηση διαφόρων προγραμμάτων, όπως καθαρές πηγές – καθαρές θάλασσες, διαχείριση στερεών αποβλήτων κ.α. παρόμοιων δραστηριοτήτων έχει συσταθεί σε κάθε Δήμο επιτροπή ποιότητας ζωής. Μάλιστα έχει μετονομαστεί και το αρμόδιο Υπουργείο σε Υπουργείο Περιβαλλοντικής Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής.
Οι επιτροπές αυτές έχουν αυξημένες αρμοδιότητες, όπως μπορούν να καθορίσουν τις βιομηχανικές και επιχειρησιακές περιοχές και τη μελέτη των περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Μπορούν επίσης, όπως προείπαμε, να καθορίζουν τον τόπο και τρόπο της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων σε πρώτη φάση δηλαδή σε επίπεδο προσωρινής αποθήκευσης, μεταμόρφωσης, επεξεργασίας αλλά και σε δεύτερη φάση σε επίπεδο ανακύκλωσης.
Υιοθετούν, επιπρόσθετα, προγράμματα ανακύκλωσης πλαστικών, χαρτικών, γυαλιών, αλουμινίου – με την εν γένει αξιοποίησή τους από τους κάδους εναπόθεσής τους σε μονάδες επεξεργασίας και στη συνέχεια επαναδιάθεσής τους στην αγορά.
Υπάρχουν, επιπλέον ειδικές υπηρεσιακές μονάδες στους Δήμους με κατεξοχήν αντικείμενο το περιβάλλον – την πολιτική προστασία.
Οι μονάδες αυτές αξιολογούν τους όρους που χρειάζεται να αναπτυχθεί μια βιομηχανική ή βιοτεχνική δραστηριότητα (π.χ. σφαγεία, γαλακτοκομικά προϊόντα, οινοποιία – οξοποιία κ.α.), έτσι ώστε να μην επιβαρυνθεί η τοπική περιοχή με βάση περιβαλλοντικούς όρους.
Η αρχιτεκτονική που μας προσφέρει η φύση είναι απαράμιλλη και αναντικατάστατη, είναι πρέπον να κληρονομηθεί στις επόμενες γενιές, είναι η πεμπτουσία της ζωής του ανθρώπινου είδους, γι΄αυτό και αξίζει να προστατεύεται ως η μοναδική ζωτική δομή του σύμπαντος.-
Eν-ημερωμένος Πολίτης
