Ταξιδεύοντας συστηματικά τα τελευταία χρόνια με το τρένο στη συγκεκριμένη γραμμή νιώθω συντριβή. Βρέθηκα πάρα πολλές φορές στο τρένο παραμονές γιορτών και τριήμερων, όπως και την επομένη γιορταστικών ημερών και ήταν τα καλύτερα ταξίδια με τα βαγόνια πλημμυρισμένα από νιάτα -φαντάρους, φοιτητές και εργαζόμενους- που έδιναν το δικό τους τόνο στη διαδρομή.
Με κάποια από τα θύματα ή τους τραυματίες πιθανότατα έχουμε συνταξιδέψει και συμμετέχω στο θρήνο των οικογενειών των θυμάτων, νιώθοντας ότι έχασα συντρόφους με την κυριολεκτική έννοια του όρου, συνταξιδιώτες στο καλύτερο μεταφορικό μέσο που έχει επινοήσει ο άνθρωπος.
Δεν είναι ώρα καταλογισμού ευθυνών, πολύ περισσότερο δεν είναι ώρα για καυγάδες, προέχει η συμπαράσταση στις οικογένειες των θυμάτων και η τιτάνια προσπάθεια απεγκλωβισμού ανθρώπων. Έχοντας όμως στηρίξει διαχρονικά το σιδηρόδρομο και γνωρίζοντας πολύ καλά τα αίτια της υστέρησης του στη χώρα μας, νιώθω υποχρέωση στη μνήμη των θυμάτων να πω μια μεγάλη αλήθεια. Ο σιδηρόδρομος εδώ και πολλές δεκαετίες δεν αποτέλεσε ποτέ προτεραιότητα του Ελληνικού Κράτους και λίγες λαμπρές εξαιρέσεις δεν αλλάζουν την εικόνα. Η απαξίωση του σιδηροδρόμου δεν υπήρξε τυχαίο γεγονός και πολύ περισσότερο δε μπορεί να συνεχιστεί ωσάν να μη συνέβη τίποτα.
Είχαμε πολλές φορές αυτή την κουβέντα με συνταξιδιώτες, μόνο που αυτή τη φορά κάποιοι πλήρωσαν πολύ άδικα το τίμημα με τη ζωή τους…
