Απολογισμός της τραγικότητας και ζητούμενα από δω και μπρος – Του Γιώργου Νούτσου

                                      Social Cafe Bar στο Αμύνταιο

Η εβδομάδα που πέρασε θα μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μας για πάντα. Ψυχές αθώες, νέων, δικών μας ανθρώπων, ταξίδεψαν άδικα, αναίτια και τραγικά, ανεπίστρεπτα μακριά. Δεκάδες σπίτια έκλεισαν οριστικά τους λογαριασμούς τους με τη ζωή, καθώς το τραγικό δυστύχημα, ήρθε και έβαλε σε μια στιγμή τέλος οδυνηρό στην ψευδεπίγραφη μακαριότητα μιας ζωής παντοτινής, με ιεραρχήσεις και κανόνες…

Τίποτα δεν υπάρχει φίλοι μου, πέρα από την ευτυχία και τη σιγουριά της στιγμής. Γι αυτό και είναι τόσο σημαντικό να επενδύουμε σ αυτή με πάθος ασίγαστο, αφήνοντας την ομορφιά της ψυχής μας και τη ζεστασιά της καρδιάς μας, να ανταμώνονται άδολα και θαρρετά , με την ψυχή και την καρδιά των ανθρώπων που είναι δίπλα μας, των ανθρώπων που αγαπάμε, των δικών μας “ανθρώπων”

Μεγάλη κουβέντα να ακούς απο στόμα αγαπημένο, το “είσαι ο άνθρωπός μου”…. Μεγαλύτερη κι απο το “σ αγαπω”, υπέρτερη κι από το “σε λατρεύω”…Γιατί αυτή η κουβέντα τα περικλείει όλα, σε βαθμό υπερθετικό….!

Τον “ανθρωπό τους” έχασαν λοιπόν φίλοι μου, δεκάδες συμπολίτες μας, μανάδες, πατεράδες, αδέρφια, φίλοι και γνωστοί ακόμα, που αίφνης βρέθηκαν μαζί με αυτόν, να χάνουν κυριολεκτικά τα πάντα…! Να χάνουν και τη δική τους ζωή…

Ας μη γελιόμαστε φίλοι μου. Όλοι όσοι σταθήκαμε τυχεροί να μη βιώσουμε τον δικό τους αβάσταχτο πόνο, ελάχιστα μπορούμε να καταλάβουμε, να κάνουμε και κυρίως να νιώσουμε.

Μόνη παρηγόρια απο δω και πέρα;