Ο Ευαγγελιστής Μάρκος στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αυτό της Κυριακής των Μυροφόρων, μας διηγείται ότι ο Ιωσήφ με καταγωγή από την Αριμαθαία, ένα σεβαστό και επίσημο μέλος του Ιουδαϊκού Συνεδρίου ο οποίος πίστευε στην Βασιλεία του Θεού, τόλμησε και ζήτησε από τον Πιλάτο το σώμα του Ιησού. Ο Πιλάτος αρχικά απόρησε πώς τόσο γρήγορα είχε πεθάνει ο Χριστός. Για να σιγουρευτεί ακόμη περισσότερο, ζήτησε την επιβεβαίωση του θανάτου του Χριστού από τον κεντυρίωνα. Μόλις την έλαβε χάρισε το σώμα στον Ιωσήφ. Τότε, ο Ιωσήφ, αγόρασε ένα καινούριο και αμεταχείριστο σεντόνι, κατέβασε τον Χριστό από τον Σταυρό, Τον τύλιξε μέσα σ᾿ αυτό και Τον έβαλε σ᾿ ένα μνημείο σκαλισμένο σε βράχο και έκλεισε την είσοδό του με μία μεγάλη πέτρα. Την ίδια στιγμή η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Ιωσή έβλεπαν πού τοποθετήθηκε το σώμα του Χριστού. Αφού πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να αλείψουν το σώμα του Ιησού. Πολύ πρωΐ της Κυριακής όταν άρχισε να ανατέλλει ο ήλιος έρχονται στο μνημείο. Αναρωτιόντουσαν μεταξύ τους˙ ποιά θα κυλίσει την πέτρα από την είσοδο του μνημείου καθώς ήταν μεγάλη. Μόλις, όμως, κοίταξαν προς το μνημείο είδαν ότι η πέτρα βρισκόταν ήδη στην άκρη. Αφού μπήκαν μέσα στο μνημείο είδαν έναν νέο να κάθεται στα δεξιά ντυμένο με λευκή στολή και τρόμαξαν. Αυτός τους είπε: «Μήν τρομάζετε καί μή φοβάστε. Ξέρω ποιόν ζητάτε. Ζητᾶτε τόν Ἰησοῦ τόν Ναζαρηνό τόν ἐσταυρωμένο. Ἀναστήθηκε. Δέν εἶναι ἐδῶ. Νά, εἶναι ἀδειανό τό μέρος πού τόν ἔβαλαν. Ἀλλά πηγαίνετε καί πέστε στούς μαθητές του καί ἰδιαιτέρως στόν Πέτρο, πού ἔχει ἀνάγκη παρηγοριᾶς καί βεβαιώσεως ὅτι συγχωρήθηκε γιά τήν ἄρνησή του, ὅτι πηγαίνει πρίν ἀπό σᾶς στή Γαλλιλαία καί σᾶς περιμένει ἐκεῖ. Ἐκεῖ θά τόν δεῖτε, ὅπως σᾶς τό εἶπε πρίν σταυρωθεῖ». Τότε αυτές βγήκαν και έφυγαν από το μνημείο. Τις είχε καταλάβει τρόμος και έκσταση. Λόγω του φόβου τους δεν είπαν τίποτε σε κανέναν.
Πολύ όμορφα και γλαφυρά σχολιάζει ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου το γεγονός της Αποκαθήλωσης του Χριστού στον λόγο του «Εἰς τήν Θεόσωμον Ταφήν τοῦ Κυρίου» και λέει: «”Κατά τό σούρουπο”, λοιπόν, “ἦρθε ἕνας ἄνθρωπος πλούσιος, ποῦ τόν ἔλεγαν Ἰωσήφ”. Πραγματικά πλούσιος, ἀφοῦ πῆρε ὁλόκληρη τή σύνθετη τοῦ Κυρίου ὑπόσταση. Ἀληθινά πλούσιος, ἀφοῦ πῆρε ἀπ’ τόν Πιλᾶτο τή διπλή τοῦ Χριστοῦ οὐσία. Σίγουρα πλούσιος, ἀφοῦ ἀξιώθηκε νά πάρει τό ἀνεκτίμητο μαργαριτάρι. Ἀναμφίβολα πλούσιος, ἀφοῦ βάσταξε τό γεμάτο μέ τόν θησαυρό τῆς θεότητος πουγγί. Καί πῶς νά μήν εἶναι πλούσιος αὐτός, ποῦ ἀπόκτησε τοῦ κόσμου τή ζωή καί σωτηρία; Πῶς νά μήν εἶναι πλούσιος ὁ Ἰωσὴφ, ἀφοῦ δέχτηκε σάν δῶρο Αὐτόν ποῦ ὅλους τούς τρέφει καί ὅλα τά διαφεντεύει;» .
Και τί είπε στον Πιλάτο; «Κάτι ἀσήμαντο, κάτι πού ὅλοι τό θεωροῦν μικρό ἦρθα νά σοῦ ζητήσω, ἄρχοντά μου. Δῶσ᾿ μου νά θάψω τό νεκρό σῶμα Ἐκείνου πού καταδίκασες (σε θάνατο), τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, τοῦ Ἰησοῦ τοῦ φτωχοῦ, τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ἄστεγου, τοῦ Ἰησοῦ τοῦ γυμνοῦ, τοῦ Ἰησοῦ τοῦ περιφρονημένου, τοῦ Ἰησοῦ τοῦ γιοῦ ἑνός μαραγκοῦ, τοῦ Ἰησοῦ τοῦ δέσμιου, τοῦ Ἰησοῦ τοῦ παρατημένου στήν ὕπαιθρο, τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ξένου καί ἀγνώριστου ἀνάμεσα στούς ξένους καί καταφρονεμένου καί, κοντά σ᾿ ὅλα αὐτά, κρεμασμένου (στό Σταυρό). Δῶσ᾿ μου τοῦτον τόν ξένο, γιατί τί σοῦ χρειάζεται πιά τό σῶμα Του;» .
Καί συνεχίζει: «Ἄραγε, Ἰωσὴφ, ζητώντας Τον καὶ παίρνοντάς Τον, ξέρεις τάχα Ποιόν πῆρες; Ἄραγε, πλησιάζοντας στὸ Σταυρὸ καὶ κατεβάζοντας τὸν Ἰησοῦ, ξέρεις τάχα Ποιόν βάσταξες; Ἄν πραγματικά ξέρεις Ποιόν κρατᾶς, τώρα ἔχεις γίνει πλούσιος! … Δὲν τρέμεις, ἄραγε, καθὼς σηκώνεις στὰ χέρια σου Αὐτὸν ποὺ τρέμουν τὰ Χερουβεὶμ; … Πές μου, Ἰωσὴφ, θάβεις, ἄραγε, καὶ πρός τὴν ἀνατολὴ στραμμένο τόν νεκρό, ποὺ εἶναι ἡ Ἀνατολὴ τῶν ἀνατολῶν;».
Και καταλήγει: «Ὅμως, Ἰωσὴφ, μακαρίζω τά χέρια σου, ποὺ περιποιήθηκαν καί ψηλάφησαν τά θεόσωμα χέρια καί πόδια τοῦ Ἰησοῦ, αἱματόβρεχτα ἀκόμα. Μακαρίζω τά χέρια σου, ποὺ ἅγγιξαν τήν αἱματοστάλαχτη πλευρά τοῦ Θεοῦ πρίν ἀπὸ τό Θωμᾶ, τόν ἄπιστο πιστὸ μέ τήν ἀξιέπαινη περιέργεια. Μακαρίζω τό στόμα σου, ποὺ χόρτασε ἀχόρταγα καί ἐνώθηκε μέ τό στόμα τοῦ Ἰησοῦ, γεμίζοντας ἀπ’ αὐτό μέ Πνεῦμα Ἅγιο. Μακαρίζω τά μάτια σου, ποὺ πλησίασαν τά μάτια τοῦ Ἰησοῦ καί πήραν ἀπ’ αὐτά τό φῶς τό ἀληθινό. Μακαρίζω τό πρόσωπό σου, ποὺ ζύγωσε στὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Μακαρίζω τοὺς ὤμους σου, ποὺ βαστάξαν Αὐτὸν ποὺ ὅλα τὰ βαστάζει. Μακαρίζω τὸ κεφάλι σου, ποὺ τὸ σίμωσε ἡ κεφαλὴ τῶν ὅλων. Μακαρίζω τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ Νικόδημο· γιατί ἔγιναν Χερουβεὶμ μπροστὰ στὰ Χερουβεὶμ, σηκώνοντας καὶ μεταφέροντας πάνω τους τὸ Θεό· γιατί ἔγιναν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ μπροστὰ στὰ ἑξαπτέρυγα (Σεραφεὶμ), σκεπάζοντας καὶ τιμῶντας τὸν Κύριο ὄχι μὲ φτερά, ἀλλὰ μὲ σεντόνια. Αὐτὸν ποὺ τρέμουν τὰ Χερουβεὶμ, ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος Τὸν σηκώνουν πάνου στοὺς ὤμους καὶ Τὸν μεταφέρουν μαζί μ’ ὅλα τὰ καταπλήκτα τάγματα τῶν ἀσωμάτων ἀγγέλων» .
Τί σημαίνουν τα παραπάνω για εμάς σήμερα; Ότι όσο «ξένοι» και να είμαστε, δηλαδή, άσημοι, φτωχοί, άστεγοι, περιφρονημένοι, φυλακισμένοι, αδικημένοι, ξένοι ή ό,τι άλλο αρνητικό, μπορούμε κι εμείς να γίνουμε «πλούσιοι» σαν τον Ιωσήφ γιατί έχουμε την δυνατότητα με την κατάλληλη προετοιμασία να λαμβάνουμε μέσα μας τον Ίδιο τον Χριστό. Βασικό να μην φερόμαστε εμείς στους άλλους σαν να είναι «ξένοι».
Είμαστε «μακάριοι» όταν αξιωθούμε τέτοιου «πλούτου»!
Αξίζει να τα τολμήσουμε!
Αυτό είναι το μεγαλείο του Θεού μας!
Ποιός Τόν (το) κατάλαβε;
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!