Με τη συμμετοχή πολιτικών, εκπροσώπων της αυτοδιοίκησης, εκπροσώπων φορέων, σωματείων και συνδικάτων, πραγματοποιήθηκε η απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας για την Εργατική Πρωτομαγιά προκειμένου να αποτίσει φόρο τιμής στην ιστορία, στους αγώνες και στους νεκρούς της.
Αρχικά προβλήθηκε video παραγωγής του ΕΚΦ, στη συνέχεια απεύθυναν χαιρετισμό η βουλεύτρια Πέτη Πέρκα, ο εκπρόσωπος του δήμου Μιχάλης Χάτζιος, εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Παύλος Γεωργίου, εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ Βαγγέλης Σταίος και ο Πρόεδρος του Σωματείου Εμπορουπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Φλώρινας Κωσταντίνος Χαντές. Η κεντρική ομιλία πραγματοποιήθηκε από τον αντιπρόεδρο του ΕΚΦ Ιωάννη Ιωαννίδη. Επίσης διαβάστηκε χαιρετισμός του Βουλευτή Σταύρου Παπασωτηρίου, ο οποίος λόγω ανειλημμένων κοινοβουλευτικών υποχρεώσεων δεν μπόρεσε να παραβρεθεί.
Στη συνέχεια, οι παρευρισκόμενοι κατευθύνθηκαν στην Πλατεία Ηρώων, όπου στο εκεί μνημείο έγινε κατάθεση στεφάνων από τον Ταμία του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας Θωμά Ταρτόρα, από τη Βουλευτρία Πέτη Πέρκα, τον εκπρόσωπο του Δήμου Χάτζιο Μιχάλη, το ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ, τη Νέα Αριστερά, την ΑΔΕΔΥ, το Σωματείο Αστυνομικών υπαλλήλων Φλώρινας, το σωματείο συνταξιούχων ΔΕΗ Φλώρινας και σωματεία εργαζομένων που ανήκουν στην δύναμη του ΕΚΦ, αποδίδοντας φόρο τιμής στους αγωνιστές της εργατικής τάξης,
Η Πρωτομαγιά του 2024 βρίσκει τους εργαζόμενους απέναντι σε μια συνεχόμενη κρίση διαβίωσης. Η ακρίβεια, η κοινωνική φτώχεια, η επισφάλεια και ανασφάλεια στους χώρους εργασίας, αποτελούν προβλήματα σε κάθε ελληνική οικογένεια. Αυτήν την ιστορική μέρα της 1ης Μάη ενώνουμε τη φωνή μας με όλους εκείνους που παλεύουν ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, στις αδικίες, στις διακρίσεις, στον περιορισμό εργασιακών οικονομικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Το Εργατικό Κέντρο Φλώρινας αγωνίζεται και θα συνεχίσει να αγωνίζεται για τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί, με στόχο ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
Η ομιλία του αντιπροέδρου του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας Ιωάννη Ιωαννίδη
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
1η Μάη 2024, συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, για να αποδώσουμε φόρο τιμής σε όλους τους πρωτεργάτες του εργατικού κινήματος.
Όλους εκείνους που θυσιάστηκαν διαχρονικά για τα μεγάλα και ιερά δικαιώματα της τάξης μας.
Όλους εκείνους που υπερασπίστηκαν με την ίδια τους τη ζωή τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα, την Ελευθερία, την Ειρήνη και τα Εργασιακά Δικαιώματά μας.
Αυτή η ιστορική ημέρα, η 1η του Μάη, είναι μια μέρα σημαδιακή για την εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο, είναι σύμβολο για τον αγώνα και την κοινωνική απελευθέρωση. Βαμμένη από το αίμα των εργαζομένων.
Αυτή την ημέρα η συλλογική μνήμη επιστρέφει στην Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, όταν τα εργατικά συνδικάτα ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Στο ματωμένο Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη, όταν οι εργατικές κινητοποιήσεις έφτασαν στο αποκορύφωμά τους με τη μεγάλη απεργία των καπνεργατών που πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση Μεταξά, στο σταθμό της Ελληνικής εργατικής Πρωτομαγιάς, της πιο σκληρής και αιματοβαμμένης Πρωτομαγιάς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Αυτή της 1ης Μαΐου του 1944 στην Καισαριανή, όπου εκτελέστηκαν, για αντίποινα, από τις ναζιστικές δυνάμεις Κατοχής 200 Έλληνες πατριώτες.
Αναμνήσεις ηρωικών στιγμών που πάντα θα συμβολίζουν τον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτή η μέρα συμβολίζει τους διαχρονικούς, αιματοβαμμένους αγώνες των εργαζομένων για την κατάκτηση των εργασιακών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τα οποία, πλέον, αναγνωρίζονται διεθνώς ως θεμελιώδη και απαράγραπτα δικαιώματα κάθε δημοκρατικής κοινωνίας που ασπάζεται τις Αρχές και τις αξίες του σύγχρονου συνταγματικού πολιτισμού.
Η πρώτη του Μάη, μέρα συμβολικής απεργίας και όχι απλώς αργίας, είναι μέρα τιμής του μόχθου των εργατών και της συνεισφοράς τους στην πρόοδο της ανθρωπότητας.
Οι δεκαετίες διεκδικήσεων που ακολούθησαν ήταν καθοριστικής σημασίας για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους δικαίου με την κατοχύρωση των εργασιακών δικαιώματων να τίθενται πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων.
Όλους αυτούς τους αγώνες πρέπει να τιμήσουμε σήμερα. Οφείλουμε να διατηρήσουμε ζωντανό στη μνήμη μας, το παρελθόν της εργατικής τάξης και αυτό κάνουμε.
Η μέρα αυτή μας κρατάει διαρκώς στις επάλξεις του αγώνα και των διεκδικήσεων.
Όσο ιδιαίτερη από συναισθηματικής άποψης είναι η σημερινή μέρα άλλο τόσο ιδιαίτερα αρνητική είναι η οικονομική και εργασιακή συγκυρία των τελευταίων ετών στη χώρα μας. Η Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων μας πληγώνει και μας κάνει να αγωνιούμε για το μέλλον μας.
Η Πρωτομαγιά του 2024 συνεχίζει να βρίσκει τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους της χώρας αντιμέτωπους με την ακρίβεια, την ανεργία, την κοινωνική φτώχεια, τον περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων, την επισφάλεια και την ανασφάλεια στους χώρους εργασίας.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι
Η ραχοκοκαλιά μιας κοινωνίας είναι οι εργαζόμενοί της.
Πολλές φορές ξεχνάμε τον ζωτικό, κρίσιμο και αναγκαίο ρόλο που παίζουν οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι μιας χώρας.
Όλες και όλοι αυτοί που το μόνο που έχουν για να ζουν και για να φροντίζουν την οικογένειά τους είναι η δουλειά τους, είναι ο μισθός τους.
Όμως, τις περισσότερες φορές οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται απλώς ως ένα λογιστικό μέγεθος, απλώς ως «κόστος εργασίας». Και μόνο η φράση «κόστος εργασίας» είναι και υποτιμητική και βαθιά εσφαλμένη.
Για όποιον ξέρει πραγματικά τι σημαίνει να παράγεται ένα ποιοτικό προϊόν, σε οποιονδήποτε κλάδο της οικονομίας, είναι αυτονόητο ότι δεν πρόκειται για «κόστος εργασίας», αλλά για «επένδυση εργασίας».
Και μάλιστα για την πιο κρίσιμη επένδυση, αφού τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις δεξιότητες, τις γνώσεις, την επινοητικότητα, το μεράκι των εργαζομένων. Η εργασία δεν είναι «εργατικό κόστος», είναι ο πυρήνας της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής.
Στα συνδικάτα αγωνιζόμαστε καθημερινά για σταθερή και πλήρη εργασία για όλους και όλες με ίσα δικαιώματα, για αυστηρή προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας και ασφάλειας.
Συγκλονίζουν τα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (Δ.Ο.Ε.) σχετικά με τα εργατικά ατυχήματα και τις επαγγελματικές ασθένειες. Υπολογίζεται ότι ένας εργαζόμενος πεθαίνει κάθε 15 δευτερόλεπτα ενώ 2 εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες, κάθε χρόνο, σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα ατυχήματα στους χώρους εργασίας και οι επαγγελματικές ασθένειες δεν καθορίζονται από τη μοίρα, ούτε συμβαίνουν τυχαία. Πάντα υπάρχουν βαθύτερες αιτίες.
Το ασφαλές και υγιές εργασιακό περιβάλλον αποτελεί θεμελιώδη αρχή και δικαίωμα στην εργασία.
Τα συνδικάτα αγωνιζόμαστε καθημερινά ώστε να υπάρξει ειδική μέριμνα για τους συναδέλφους μας ΑΜΕΑ και για την κατοχύρωση του ιερού δικαιώματός τους στην εργασία και τον βιοπορισμό, ώστε να αντιμετωπίζονται ως ΙΣΟΙ απέναντι σε όλους μας.
Στα συνδικάτα διεκδικούμε κατώτατο μισθό αντίστοιχο των αναγκών των εργαζομένων.
Παρά τις αυξήσεις που ανακοίνωσε η κυβέρνηση τα τελευταία έτη, ο κατώτατος μισθός στην χώρα μας εξακολουθεί να μην αντικατοπτρίζει την πραγματική αγοραστική δύναμη των πολιτών.
Εξακολουθεί να είναι ανεπαρκής, αφού έχει ήδη εξανεμιστεί από τις πρωτοφανείς συνθήκες της ακρίβειας με την κατακόρυφη άνοδο των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης, την ώρα που ο πληθωρισμός στα τρόφιμα ροκανίζει τα εισοδήματα μας.
Πλέον ο μισθός δεν φτάνει όχι απλά για να βγει ο μήνας, αλλά ούτε για τις πρώτες 15 ημέρες ενός νοικοκυριού.
Πλέον οι μισθοί της μισθωτής εργασίας στην χώρα μας αγγίζουν τα όρια της φτώχειας και σε πολλές των περιπτώσεων κυμαίνονται κάτω από αυτό. Ειδικά σε ευάλωτες κατηγορίες συναδέλφων μας.
Σύμφωνα με οδηγία της Ε.Ε. τα κράτη μέλη, θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι οι εθνικοί κατώτατοι μισθοί τους, θα επιτρέπουν στους εργαζομένους να ζουν αξιοπρεπώς, λαμβάνοντας υπόψη το κόστος ζωής και το γενικό επίπεδο των αμοιβών.
Στη χώρα μας, το ύψος των μισθών καθορίζεται από κυβερνητικές αποφάσεις. Σε καμία, μα καμία χώρα της Ε.Ε. δεν συμβαίνει το ίδιο. Σε ελάχιστες χώρες του κόσμου οι κυβερνήσεις καθορίζουν το ύψος του μισθού. Και μιλάμε για χώρες με απολυταρχικά καθεστώτα.
Σύμφωνα με οδηγία της Ε.Ε. επίσης, τα κράτη μέλη, στα οποία λιγότερο από το 80% των εργαζομένων καλύπτεται από συλλογικές διαπραγματεύσεις, θα πρέπει να καταρτίσουν ένα σχέδιο δράσης, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, με στόχο την αύξηση αυτού του ποσοστού.
Στη χώρα μας ουσιαστικά, εδώ και παραπάνω από μία δεκαετία, δεν υφίσταται πραγματικός κοινωνικός διάλογος και ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, ενώ μόνο ένας στους τέσσερις εργαζόμενους συνεχίζει να καλύπτεται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Τα συνδικάτα απαιτούμε την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών.
Στο Εργατικό Κέντρο της πόλης μας προβληματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε και για έναν επιπλέον λόγο που θα πρέπει να μας προβληματίσει ΟΛΟΥΣ. Την αντιμετώπιση της μείωσης του πληθυσμού στην περιοχή μας.
Διαπιστώνεται έντονα το φαινόμενο της αστυφιλίας μιας και ολοένα και περισσότεροι, νέοι, ως επί των πλείστων, συμπολίτες μας, εγκαταλείπουν την περιοχή προς τα μεγάλα αστικά κέντρα ψάχνοντας εκεί την ελπίδα.
Και χρησιμοποιώντας μια φράση του μεγάλου μας ποιητή Γεωργίου Σεφέρη: «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην περιοχή μας. Το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας εγκαταλείπει την πόλη μας, μην έχοντας ευκαιρίες και προοπτική εξέλιξης σε αυτήν.
Στο Εργατικό Κέντρο της πόλης μας προβληματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε τους νέους. Σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα θα πρέπει να συμβάλουμε ΟΛΟΙ. Όλοι μαζί πρέπει να σκεφτούμε το πώς θα επενδύσουμε σε αυτά τα παιδιά, που έχουν περγαμηνές και υψηλές δεξιότητες. Το πώς θα βελτιώσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να ξαναγίνει ελκυστική η παραμονή τους στον τόπο μας. Το πώς θα απαλύνουμε το κόστος ζωής τους. Το πώς θα δημιουργήσουμε νέες ποιοτικές και σταθερές θέσεις εργασίας. Εμείς ως συνδικάτα, εσείς ως εκπρόσωποι της κεντρικής εξουσίας, οι αυτοδιοικητικοί αλλά και ο επιχειρηματικός κόσμος της περιοχής πρέπει να παλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Καθίσταται ΙΕΡΟ και πλέον ΕΘΝΙΚΟ ζήτημα, με την ουσιαστική έννοια του όρου. Ζήτημα επιβίωσης της Φλώρινας μας.
Πολλές φορές μιλάμε για τη χώρα. Χώρα δεν είναι μόνο τα σύνορα. Χώρα είναι οι πολίτες της.
Και αυτό για το οποίο πραγματικά πρέπει να αγωνιζόμαστε σε αυτή τη Χώρα είναι η αξιοπρέπειά μας.
Είναι το να μπορούμε μέσω της εργασίας μας να ανταπεξέλθουμε στις βασικές μας ανάγκες. Είναι το να μπορούμε να μορφώσουμε τα παιδιά μας. Είναι το να ζήσουμε και όχι απλώς να επιβιώσουμε.
Η φετινή Πρωτομαγιά μπορεί να μην είναι κυριολεκτικά ματωμένη, όπως αυτές των προηγούμενων δεκαετιών, απαιτεί όμως από εμάς να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα που ματώνουν τις ψυχές των Ελλήνων!
Αυτή την ιστορική μέρα της 1ης Μάη, ενώνουμε τη φωνή μας με όλους εκείνους που παλεύουν ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, στις αδικίες, στις διακρίσεις, στην κατακρήμνιση των δημοκρατικών, εργασιακών μας δικαιωμάτων.
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ!!
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!!!!
