Εκ των υστέρων σπουδή: πολύ λίγο, πολύ αργά, του Λάζαρου Λαβασίδη

Στη δημόσια τοποθέτησή μου για την κατάσταση στα στρατόπεδα της ΠΕ Φλώρινας (7-5-2025) εξέφρασα ειλικρινείς και απολύτως συγκεκριμένες απορίες για την τύχη των Μονάδων του Στρατού Ξηράς στην περιοχή μας. Δεν έκανα φθηνή αντιπολίτευση. Δεν κινδυνολόγησα. Ζήτησα το αυτονόητο: σαφείς απαντήσεις, εδώ και τώρα. Οι φήμες που κυκλοφορούσαν δεν ήταν για γέλια. Προκάλεσαν αναστάτωση σε στελέχη και οικογένειες – ανθρώπους που ζουν εδώ σήμερα, που σχεδιάζουν τη ζωή τους εδώ και αύριο.
Ο κυβερνητικός βουλευτής έσπευσε μέσα σε 24 ώρες , να διαψεύσει, με ύφος σχεδόν επικριτικό, ότι «κλείνει το στρατόπεδο του Αμυνταίου». Αναρωτιέμαι αν διάβασε καν τι είπα, καθώς ποτέ και πουθενά δεν ισχυρίστηκα ότι κλείνει το στρατόπεδο. Αναρωτιέμαι μήπως είδε μια ευκαιρία να σηκώσει σκόνη, μπας και κρύψει την αμηχανία του μπροστά στην πραγματικότητα;
Στην ίδια συνέντευξη διαβεβαίωσε με στόμφο ότι η 106 ΑΚΜ Μοίρα Πυροβολικού δε φεύγει από την ΠΕ Φλώρινας, επικαλούμενος δεσμεύσεις του Υπουργού Άμυνας και του πρώην Υφυπουργού. Όπως αποδείχθηκε σήμερα, οι διαβεβαιώσεις αυτές άξιζαν όσο κι ένα άδειο χαρτί. Δεν έμεινε όμως εκεί. Επέλεξε να απαξιώσει όσους τόλμησαν να θέσουν ερωτήματα, αποδίδοντας τις ανησυχίες σε «γνωστούς κύκλους της αντιπολίτευσης» που «καταπιάνονται με τέτοιυ είδους ζητήματα χωρίς να έχουν ενημερωθεί από εκεί που θα έπρεπε». Υπαινίχθηκε ότι ίσως οι λειτουργοί της Τάξης και της Δικαιοσύνης («οι άνθρωποι που έχουν θέση ευθύνης») θα όφειλαν να προχωρήσουν σε δράσεις για να παταχθεί (;;;) η ανυπόστατη, κατά την άποψή του, δημοσιοποίηση ερωτημάτων, «καθώς δεν μπορούμε να δημιουργούμε ζητήματα από εκεί που δεν υπάρχουν».
Κι όλα αυτά, επειδή κάποιοι ρώτησαν απλώς τι συμβαίνει στον τόπο μας. Από πότε η αγωνία των πολιτών ή ενός αιρετού για το παρόν και το μέλλον του τόπου θεωρείται πρόβλημα; Από πότε η διεκδίκηση ενημέρωσης και διαφάνειας θεωρείται ύποπτη; Αυτή είναι η αντίληψη για τη Δημοκρατία;
Δυστυχώς, κυρίως για τον ίδιο, η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Μόλις δύο εβδομάδες μετά τις διαβεβαιώσεις του, έγινε γνωστό πως 32 στελέχη της 106 ΑΚΜ Μοίρας Πυροβολικού μετακινούνται προς την Κομοτηνή. Όχι απλώς «δε μένουν εδώ», αλλά μας αποχαιρετούν.
Αν αυτό δεν αποτελεί διάψευση των κατηγορηματικών δηλώσεων του κυβερνητικού βουλευτή από τα ίδια τα γεγονότα, τότε τι είναι; Η φωνή που μας ζητούσε «να μην ανησυχούμε» ανήκει σε κάποιον που αποδεικνύεται ότι είτε δεν είχε ιδέα για τις εξελίξεις, είτε παραπλανήθηκε από το Υπουργείο της Κυβέρνησης που υπηρετεί, είτε, ακόμα χειρότερα, γνώριζε και επέλεξε να σιωπήσει.
Η μετακίνηση της Μονάδας είναι ένα πολύ κακό νέο. Όχι μόνο για λόγους αμυντικής θωράκισης, που είναι προφανείς, αλλά και κοινωνικούς. Κάθε τέτοια αποψίλωση στερεί ζωτικό οξυγόνο από την τοπική κοινωνία, από τα σχολεία μας, την αγορά, την καθημερινή δραστηριότητα. Οι άνθρωποι που μένουν πίσω νιώθουν ότι τους γυρνούν την πλάτη.
Η συστράτευση όλων είναι επιβεβλημένη. Απλώς, είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε το συλλογισμό αυτών που την επικαλούνται τώρα, ενώ θα όφειλαν να την ενεργοποιήσουν εκ των προτέρων. Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε κάθε φορά το ίδιο έργο: πρώτα ειρωνεία, μετά σιωπή, ύστερα επίκληση στην ενότητα. Οι πολίτες έχουν αντιληφθεί την κατάσταση και, κυρίως, έχουν κουραστεί από τις παλινωδίες.
Η περιοχή μας δεν είναι «τρύπα στο χάρτη». Έχει ανθρώπους, ανάγκες και προοπτικές. Πέρα από το Στρατό Ξηράς, υπάρχουν ο κάθετος άξονας, ο σιδηρόδρομος, τα Κέντρα Υγείας, το ΚΕΦΙΑΠ, το ενεργειακό μας μέλλον, τα ευρωπαϊκά εργαλεία χρηματοδότησης. Όλα αυτά είναι κρίσιμα ζητήματα. Δεν αντέχουν άλλη αδράνεια και άλλα μεγάλα λόγια χωρίς αντίκρισμα. Δε χρειαζόμαστε εκπροσώπους που απλώς μεταφέρουν, αλλά εκπροσώπους που διεκδικούν, με οικοδόμηση συμμαχιών, με έγκαιρη και όχι εκ των υστέρων «συστράτευση», με σχέδιο. Χρειαζόμαστε πράξεις και όχι δικαιολογίες.
Ελπίζω η επικείμενη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Φλώρινα να μη μείνει στο επικοινωνιακό επίπεδο. Να φέρει σχέδιο, ουσία και μέτρα για πραγματική ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Όχι άλλα ευχολόγια.
Το έχω ξαναπεί και θα το επαναλάβω: οι πολίτες δεν έχουν άλλες αντοχές. Απαιτούν σοβαρότητα και συνέπεια. Οι ευκαιρίες αυτού του τόπου δεν είναι ανεξάντλητες. Αν τις χάσουμε κι αυτές δε θα φταίει κανένα «κέντρο». Θα φταίμε εμείς.