Είναι αλήθεια, ότι οι Ορθόδοξοι Έλληνες υπέστησαν μεγάλης κλίμακας (σε οξύτητα) διωγμούς στους αιώνες 15ο και 16ο από την Μωαμεθανική Τουρκική κυριαρχία στον Ελληνικό χώρο.
Ακριβώς αυτή την ιστορική περίοδο (21/3/1544) διακρίνεται ως Νεομάρτυς ο Άγιος Μιχαήλ εκ Γρανίτσης της Ευρυτανίας.
Στο συναξάρι διαβάζουμε: «Τη Πέμπτη της διακαινησίμου, εορτάζομεν, την άθλησιν και μνήμην του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Μιχαήλ του νέου∙
Άθλοις Μιχαήλ σοις Θεόν μεγαλύνεις.
Άφθαρτον αυτός, σοι βραβεύει το κλέος
Εικάδι πρώτη Μαρτίω πυρί εκάη Μιχαήλ (21/3/1544)».
Να υπογραμμίσουμε την προσωπικότητά του, ως άθροισμα θεολογικών – πνευματικών γνώσεων, με προβολή τους στο αυθεντικό χριστιανικό ήθος του, χωρίς ν’ ανήκει σε εγγράμματη συλλογικότητα∙ άνθρωπος δηλ. απλός, με υψηλό (όμως) βαθμό ορθόδοξης κανονιστικής συμπεριφοράς (Ακρίβεια).
Η Ορθόδοξη πολιτεία του μεταφράσθηκε σε Μαρτύριο δια πυρός στη Θεσσαλονίκη, απέναντι από τον Ι. Ναό Υπαπαντής (θέση «Καμάρα»)∙ μαρτύριο «συγγραφέν παρά τον πανιερωτάτου αγίου Θεσσαλονίκης Κυρίου Θεωνά», ο οποίος έγραψε και την Ακολουθία του Αγίου.
Στο συναξάρι του εκτίθενται διεξοδικά – χαρακτηριολογικά οι αφορμές του Μαρτυρίου του και η διαδικασία του∙ Εκεί διαβάζουμε και υπογραμμίζουμε:
Α) «Ένας νεαρός Τούρκος (που περίμενε ν’ αγοράση ψωμί από τον Άγιο), είχε καταλάβει ότι ήρχετο από την Εκκλησίαν και του εκατηγόρει την πίστιν∙ επειδή δε και αυτός ο γενναίος αθλητής του Χριστού κατηγόρει εκ του εναντίου την μωαμεθανικήν πλάνην μετά παρρησίας μεγάλης, συνηθροίσθη πλήθος πολύ των αγαρινών, οι οποίοι και τον έσυραν εις το κριτήριόν τους».
Ενώπιον του Κριτή, τόνισε: «αλλ’ εγώ με την χάριν του Χριστού μου, του αληθινού Θεού, είμαι Ορθόδοξος και κατ’ αλήθειαν ευσεβής, ο οποίος ηξεύρω εκείνα τα οποία λέγω∙ αλλά εσείς ούτε εκείνα τα οποία κάμνετε ηξεύρετε, ούτε εκείνα τα οποία λέγετε, και ακολούθως είσθε οδηγοί τυφλοί, και οδηγείτε τυφλούς όντως πλανωμένους».
Η θεολογική καθαρότητα των απαντήσεών του συνδέεται με την μαθητεία και επιδεκτικότητά του πλησίον του επισκόπου Θεσσαλονίκης Αγίου Θεωνά, με την ευσέβεια του οποίου ο Άγιος Μιχαήλ «έλαβε θεόθεν προσθήκην ωτός», για να προσεγγίση τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού.
Ισχύουν τα χαρακτηριστικά (προφητικά) λόγια του Προφήτη Ησαΐα:
«Κύριος δίδωσί μοι γλώσσαν παιδείας του γνώναι ηνίκα δει ειπείν λόγον∙ έθηκέ μοι πρωί πρωί, προσέθηκέ μοι ωτίον ακούειν∙ και η παιδεία Κυρίου Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα, εγώ δε ουκ απειθώ ουδέ αντιλέγω» (Ησ. 50, 4-5).;
Ερμηνεία: «(ο δούλος του Κυρίου λέγει:) Ο Κύριος έδωκεν εις εμέ γλώσσαν πεπαιδευμένην, ίνα γνωρίζω τι να είπω, όταν πρέπει να ομιλήσω. Λίαν ενωρίς έδωκεν εις εμέ την παίδευσιν ταύτην, ως και ους ευήκοον (εις τας άνωθεν αποκαλύψεις). Η δια των παθημάτων παιδεία αύτη του Κυρίου, ναι, του Κυρίου, ανοίγει τα ώτα μου. Εγώ δεν απειθώ ούτε αντιλέγω εις την παιδείαν ταύτην».
1ο Σχόλιο: Μπορεί, σήμερα, το πλήρωμα της Εκκλησίας (συνολικά) να ομολογήσει εν αληθεία ότι ο Κύριος «προσέθηκέ μου ωτίον ακούειν»; Δυστυχώς όχι! Έξι (6) χρόνια μετά την ψευδοσύνοδο στην Κρήτη, παραμέρισε, παραμέλησε και καταφρόνησε την ανεκτίμητη φωνή της Πατερικής ερμηνείας της Ορθοδοξίας, αποσκυβαλισμένη, ήδη, με τις αποφάσεις της «συνόδου».
Τα Πατερικά μνημεία του Ορθόδοξου λόγου αντικαταστάθηκαν από το σενάριο των Οικουμενιστών επισκόπων! Στη συνέχεια να τονίσουμε, ότι σε Μεγαλυνάριο του Αγίου (στον Παρακλητικό Κανόνα) αποδίδεται με λαμπρότητα η ομολογιακή – θεολογική στάση του Αγίου:
«Δεύτε ευφημήσωμεν οι πιστοί Μιχαήλ τον μέγαν τον κηρύξαντα αδεώς, εν μέσω αθέων, Τριάδα την αγίαν, αμέριστον ουσίαν και τρισυπόστατον».
Θαυμασμό προκαλεί η θεολογική κατάρτιση του μάρτυρος Μιχαήλ στην ανάπτυξη του Τριαδικού δόγματος καθώς και στην διδασκαλία της κένωσης του Χριστού, μπροστά στο δικαστήριο των Μωαμεθανών Τούρκων κριτών.
Στην περιγραφή του Μαρτυρίου, διαβάζουμε:
«Τότε διατάττει ο έπαρχος να αλείψωσι τον άγιον με θείον και τούτου γενομένου ήναψαν υποκάτω το πυρ, και παρευθύς ήναψε και εκαίετο ως λαμπάς, και τοιουτοτρόπως έστεκεν όρθιος προσευχόμενος επί πολλήν ώραν και υμνολόγει σιγαλά με το στόμα τον Θεόν, έπειτα στραφείς δεξιά και αριστερά εστοχάσθη προς ποίον μέρος έρρευσεν η φλοξ του πυρός, και κλίνας προς εκείνο, το μεν σώμα του παρέδωκεν εις την φλόγαν, την δε ψυχήν του την αγίαν εις χείρας του Θεού».
Τους σημερινούς ορθοδόξους (;) ελέγχει η ομολογία του Αγίου:
«Είμαι Ορθόδοξος και κατ΄ αλήθειαν ευσεβής».
Δέχεται δηλ. ως ερμηνεία της Εκκλησίας την Ορθοδοξία, με το αμετάβλητο περιεχόμενο πίστεως που ανέπτυξαν οι Πατέρες, και συμπληρώνει: «είμαι και κατ’ αλήθειαν ευσεβής»∙ εναρμονίζει δηλ. την ορθόδοξη πίστη με την έμπρακτη ομολογία της έναντι του ψεύδους.
Αυτή η εναρμόνιση συνιστά και τον πυρήνα της αληθινής ευσέβειας.
2ο Σχόλιο: Σήμερα, το εκκλησιαστικό πλήρωμα, αρκείται σε μία (μόνο) θεωρητική αντι-οικουμενιστική πρόθεση, χωρίς έμπρακτες, νόμιμα εκκλησιαστικώς, αντιδράσεις. Ο οικουμενισμός κατηγορεί την ορθόδοξη πίστη, μα το πλήρωμα δεν αντιδρά (από ευσέβεια) στις βλασφημίες, όπως έπραξε (ανάλογα) ο Άγιος Μιχαήλ.
Το χρέος ομολογίας που θέτει, σήμερα, ο Νεομάρτυς Μιχαήλ στο ορθόδοξο πλήρωμα, περιμένει την εξόφλησή του.
Ερωτήματα: Είναι στ’ αλήθεια ευσεβείς οι ορθόδοξοι εκείνοι, οι οποίοι δια της σιωπής και αδρανείας των συμβάλλουν στην εξάπλωση και εδραίωση της αιρέσεως του οικουμενισμού μέσα στην Εκκλησία;
Δικαιολογείται η αμάθεια του πληρώματος για τον «συνοδικό» οικουμενιστικό εναγκαλισμό της Εκκλησίας;
Την απάντηση δίνει ο διαχρονικός λόγος του Μ. Βασιλείου: «Την ασέβειαν αυτών στενάξω, ή την αμάθειαν βδελύξομαι» (P. G. 31 476 B).
(Άγιος Νεομάρτυς ΜΙΧΑΗΛ – εκ Γρανίτσης Ευρυτανίας)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
