Ολοκληρώνεται σιγά σιγά μια τετραετία από την πιο αμφίρροπη πολιτική μάχη των τελευταίων ετών στον Δήμο μας. Μια τετραετία που θα μπορούσε να αποτελέσει μελέτη περίπτωσης, για τον τρόπο διακυβέρνησης του νυν δημάρχου. Η μη εκπλήρωση των προεκλογικών του δεσμεύσεων και η αδυναμία του να δώσει μία νέα πνοή στον τόπο δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που ήταν αρκετό για να διχάσει την κοινωνία μας.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 2019 μια από τις βασικές προεκλογικές δεσμεύσεις του νυν δημάρχου ήταν η χορήγηση της πάγιας προκαταβολής στους προέδρους των τοπικών κοινοτήτων. Να αναφερθεί ότι όμοροι δήμοι όπως αυτός της Πτολεμαιδας υιοθέτησαν αυτήν την απόφαση του Ελληνικού Κράτους. Τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά καθώς η διαχείριση ενός μικρού προϋπολογισμού από τον πρόεδρο της εκάστοτε κοινότητας προσφέρει ευελιξία και γρήγορη αντίδραση σε μία βλάβη ή ζημιά και βελτιώνει γενικότερα την ποιότητα ζωής των κατοίκων στις τοπικές κοινότητες. Έτσι λοιπόν, πέραν από την προδοσία προς τους ψηφοφόρους του, αυτή η κίνηση δείχνει και ένα ακόμη στοιχείο του χαρακτήρα του, αυτό του συγκεντρωτισμού και του απόλυτου ελέγχου. Κάτι που πολλάκις η ιστορία μας, μας έχει διδάξει ότι αποτελεί εχθρό της δημοκρατίας και της διαφάνειας.
Σε αυτά τα 4 χρόνια αξίζει να αναφέρουμε ένα σημαντικό στατιστικό. Πάνω από το 50% των δημοτικών συμβουλίων υπάρχει τουλάχιστον ένα θέμα συζήτησης που αφορά την εταιρεία Ξινό Νερό. Αυτό γίνεται σκόπιμα; Μήπως είναι μία προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από άλλα εξίσου σημαντικά προβλήματα που την απασχόλησαν τα τελευταία χρόνια; Καθώς, είναι πρωτοφανής η πόλωση που έχει δημιουργηθεί σε μη εκλογική περίοδο και αποτελεί μία τακτική που βλέπουμε σε κυβερνήσεις ανά τον κόσμο σε καθεστώτα σχεδόν απολυταρχικά. Σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης δε νοείται να μην υπάρχει σύμπνοια σε βασικά πράγματα και να μην προσπαθούμε όλοι μαζί να κάνουμε καλύτερο τον τόπο που ζούμε.
Για άλλη μία φορά δεν κάναμε ούτε ένα βήμα μπροστά για να ενισχύσουμε τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και την επιχειρηματικότητα. Δεν ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας, οι νέοι φεύγουν από τον δήμο μας ως εσωτερικοί ή εξωτερικοί μετανάστες και γυρίζουμε πίσω σε δεκαετίες μαύρες για τον τόπο μας. Με λίγα έξοδα θα μπορούσαμε να έχουμε ασφαλτοστρώσει όλους τους δρόμους που οδηγούν σε σταβλικές εγκαταστάσεις διευκολύνοντας έτσι τους κτηνοτρόφους μας να πηγαίνουν στην εργασία τους και να μπορούν να πωλούν ευκολότερα τα προϊόντα τους χωρίς να καταστρέφουν τον εξοπλισμό τους καθημερινά. Με δράσεις επιμόρφωσης θα μπορούσε να έχει μεταφερθεί τεχνογνωσία και ιδέες στους αγρότες μας σε συνεργασία με εκπαιδευτικά ιδρύματα του νομού μας και να βελτιωθεί η παραγωγή τους μειώνοντας παράλληλα τα κόστη.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το Αμύνταιο είναι μία πόλη που δε διαθέτει βιομηχανική περιοχή. Η βιομηχανικές περιοχές ανά την Ελλάδα έχουν καταφέρει να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις και να δώσουν θέσεις εργασίας στους κατοίκους. Αλλά, ας μην πάμε πολύ μακριά στα 7χλμ. υπάρχει η ΒΙ.ΠΕ. του Αγίου Παντελεήμονα και θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για το δήμο. Το Αμύνταιο αποτελεί μία πόλη που ιστορικά βασίστηκε στο εμπόριο και τη μεταποίηση. Έτσι λοιπόν, η δημιουργία ενός οργανωμένου βιομηχανικού πάρκου αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επιχειρηματικότητα την καινοτομία και την προσέλκυση επενδύσεων και θα δώσει πολλαπλά οφέλη στην τοπική κοινωνία, όπως την αντιμετώπιση της ανεργίας και κυρίως της νεανικής, βοηθώντας παράλληλα στην καταπολέμηση του δημογραφικού προβλήματος.
Συμπερασματικά, τα λάθη, οι καθυστερήσεις και μη λήψη καίριων για την τοπική κοινωνία αποφάσεων πρέπει να πάψει και να προχωρήσουμε προς τη νέα τετραετία με σύμπνοια και πρωταρχικό μέλημα τη βελτίωση της ζωής και των υποδομών του Δήμου μας. Τα λάθη του παρελθόντος πρέπει να γίνουν μάθημα για όλους μας.
Γεώργου Τρύφων,
Δημοτικός Σύμβουλος
