Αμύνταιο: Από τα μεγάλα λόγια στη μεγάλη σιωπή – Η Παράδοση της απραξίας

Πέρασαν 26 ημέρες από τη διαταγή μετακίνησης της 106 Μοίρας Πυροβολικού από το Αμύνταιο και η πραγματικότητα είναι σκληρή: δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Καμία συνάντηση με τον αρμόδιο Υπουργό, καμία σοβαρή παρέμβαση, καμία κινητοποίηση. Οι τοπικοί μας εκπρόσωποι – σε Αυτοδιοίκηση και Βουλή – βρίσκονται ακόμη σε φάση… προετοιμασίας.

Όχι ότι δεν ειπώθηκαν μεγάλα λόγια. Η εισήγηση του Δημάρχου στο Δημοτικό Συμβούλιο και η τελική απόφαση, γεμάτες πατριωτικό παλμό και συνθήματα αντίστασης, θύμιζαν μανιφέστο αγώνα:

«Δεν θα επιτρέψουμε να ξεθεμελιωθεί άλλο το Αμύνταιο…Δεν θα παραδώσουμε αμαχητί ακόμη έναν ζωτικό κρίκο της ταυτότητάς μας… Θα φωνάξουμε, θα συγκρουστούμε… Το Αμύνταιο αξίζει να ζήσει. Και θα ζήσει!»

Διακηρύχθηκε ότι θα ενεργοποιηθούν φορείς, συλλογικότητες, κοινωνία. Ότι ο αγώνας αυτός δεν έχει χρώματα και παρατάξεις, μόνο έναν σκοπό: την επιβίωση του τόπου μας.
Συμφωνήσαμε στα παρακάτω:

Την κατηγορηματική αντίθεσή μας στη μετακίνηση της 106 ΜΠΒ.
Τη δημιουργία Εκπαιδευτικής Μοίρας στο Αμύνταιο.
Τη σύσταση διαπαραταξιακής επιτροπής αγώνα.
Τη διενέργεια ανοιχτής λαϊκής συνέλευσης.
Την αποστολή των αποφάσεων στον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Άμυνας.

Και τι έγινε απ’ όλα αυτά;

Τίποτα.

Να σημειώσουμε δε, πως στις 30 Μαΐου 2025, κυβερνητικό κλιμάκιο επισκέφθηκε τη Φλώρινα. Ήταν η τέλεια ευκαιρία να τεθεί το θέμα της 106 ΜΠΒ. Ή και οποιοδήποτε άλλο ζήτημα που καίει την περιοχή. Αντ’ αυτού, όλοι οι τοπικοί μας άρχοντες αρκέστηκαν στο να λιβανίσουν τους Υπουργούς, με λόγια θερμής υποδοχής, φιλοφρονήσεις και φωτογραφίες. Ούτε μία ερώτηση. Ούτε μία ένσταση. Ούτε μία αναφορά. Σιωπή. Υποταγή. Απουσία ευθύνης.

Αντί για φωνές, σιωπή. Αντί για αντίσταση, αδράνεια. Αντί για σύγκρουση, λιβάνισμα.

Μάλιστα, ο βουλευτής του νομού μας δήλωσε σε συνέντευξή του την 3^η Ιουνίου, 14 ημέρες μετά τη διαταγή, πως δεν είχε καν προγραμματιστεί συνάντηση με τον αρμόδιο Υπουργό και την «εξέλιξη θα την γνωρίζουμε την επόμενη βδομάδα» που θα έβλεπαν τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας, ο Περιφερειάρχης, ο Αντιπεριφερειάρχης, ο Δήμαρχος και ο Βουλευτής, σε συνάντηση που έχει αναλάβει ο ίδιος προσωπικά να κανονίσει. Για συνάντηση και διαβίβαση της απόφασης στον Πρωθυπουργό ούτε λόγος! Προσπερνώ την υπόσχεση κάποιων από τους άρχοντές μας, για επιδίωξη τέτοιας συνάντησης – ούτε εγώ δεν την πίστεψα…

Αντί για αγώνα, σιωπή. Αντί για συστράτευση, απραξία. Αντί για δράση, παρουσίες σε πανηγύρια και εκδηλώσεις.

Όλοι ήταν απασχολημένοι με το να διαφυλάξουν την «παράδοση», να κατευνάσουν «δύο πλευρές» που το «έφτασαν στα άκρα» όπως είπε ο ένας, να αντιμετωπίσουν κάτι «σαρδανάπαλους ισχυρισμούς» που ήθελαν να «σπείρουν φόβο» όπως είπε ο άλλος. Για τη 106 ΜΠΒ όμως, ούτε ένα βήμα μπροστά.

Αναρωτιέμαι: Γιατί δεν οργανώθηκε μια μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας μπροστά στην πύλη του Στρατοπέδου; Μια συναυλία, μια λαϊκή κινητοποίηση, με τον Δήμο και τους συλλόγους, όπως κάναμε το 2013; Γιατί δεν μείναμε μέρες μπροστά στην πύλη – για να δείξουμε ότι αυτός ο τόπος έχει ακόμα φωνή;

Ίσως γιατί εκεί δεν θα μπορούσαμε να τραγουδάμε το «Μπέγκαϊτε», αλλά θα χρειαζόταν να φωνάξουμε «ΜΕΙΝΕΤΕ». Και αυτό, προφανώς, δεν περιλαμβάνεται στην παράδοση των εκπροσώπων του τόπου μας.

Να θυμίσω επίσης ότι καμία από τις προτάσεις που προσωπικά κατέθεσα στο Δημοτικό Συμβούλιο δεν συμπεριλήφθηκε στην τελική απόφαση, παρότι ψηφίστηκαν με τη σύμφωνη γνώμη του Δημάρχου. Κυρίως όμως, ουδέποτε έγινε αναφορά στην πρότασή μου να παραιτηθούμε όλοι – Δήμαρχος και Δημοτικοί Σύμβουλοι – αν επιμείνει το Υπουργείο στη μετακίνηση της Μοίρας.

Αλλά και να υπήρχε η πρόταση μου για παραιτήσεις, στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, αναρωτιέμαι ποιος θα την εφάρμοζε;

Το ερώτημα είναι απλό: Τι πραγματικά θέλουμε; Να κρατήσουμε την 106 ΜΠΒ ή απλώς να σώσουμε προσχήματα και καρέκλες;

Αν φύγει η 106 ΜΠΒ, το επόμενο βήμα θα είναι το οριστικό κλείσιμο του Στρατοπέδου “Παπαπέτρου”. Κι αυτό θα είναι ένα ακόμη βήμα προς το ξεθεμελίωμα που υποτίθεται πως «δεν θα επιτρέπαμε». Η πόλη μας θα χάσει έναν ακόμα κρίσιμο κρίκο από την αλυσίδα της ζωής και της ιστορίας της.

Εμείς όμως, θα μείνουμε με τα μεγάλα λόγια, τις κορδέλες και τα “αναμνηστικά” ψηφίσματα. Πουθενά αλλού.

Η μόνη παράδοση που διαφυλάττεται από τους εκπροσώπους του τόπου μας, είναι η παράδοση στην ΑΠΡΑΞΙΑ!!

Το Αμύνταιο αξίζει να ζήσει, λέγατε. Αν είναι έτσι, αποδείξτε το τώρα. Απαιτήστε συνάντηση με τον Υπουργό και τον Πρωθυπουργό! Καλέστε τώρα όλους σε κινητοποιήσεις!